MULA SA PANULAT NI LOLA PANCHANG

Pagkakaisa, pagpapahalaga, pagrespeto at pagmamahal,

Mga pangunahing diwa, ng katagang kapatiran;

Pagtulong sa pamilya, kapit-bahay pati na kaaway,

Damdaming nangingibabaw, kapag sa puso ay umiral.

Bayanihan sa baryo, meron pa rin mangilan-ngilan,

Dahil may nilalang pa rin, sa puso’y may kabutihan;

Nakatutuwang karanasan, pagmasdan paminsan-minsan,

Mga taong maralita, ngunit meron pa ring dangal.

Sa abalang siyudad, madalang ng maranasan,

Bunga ng ibang lahi, halu-halong mamamayan;

Pilit nais makamit, inaasahang tagumpay,

Sa magulong Maynila, tila bawat isa’y walang paki alam.

Subali’t ayon, sa aking karanasan,

Mga Pinoy pag nalayo, sa bayang sinilangan;

Kapag nagkita-kita, nag-abot sa isang lugar,

Alin sa dalawa, mag-isnaban o mag-kwentuhan.

Tayong mga Pinoy, kahit paano’y matulungin,

Isang katangiang, maipagmamalaki natin;

Bihira sa mga banyaga, ang ganitong pangitain,

Salamat sa mga ninunong, dakila ang aral sa ‘tin.

Tanging payo ko lamang, sa inyo mga kapatid,

Hangga’t maaari’y, pagsumikapang ihatid;

Ipasa sa kabataan, gintong-aral wag pagkait,

Dahil tayo pag nagka-isa, lalandasin nati’y matuwid.